Alkoholizm. Bliskość w odniesieniu DDA
Bliskość jest podstawową potrzebą człowieka, realizowaną w relacjach z innymi. Tak też kształtowane są wzorce bliskości, na podstawie doświadczeń w relacjach. Rodzina, w której panują dobre, zdrowe, bliskie relacje, daje solidną bazę do rozwoju dziecka.
Matka i ojciec są ze sobą związani silną relacją miłosną i mając oparcie w sobie z dostateczną troską i czułością, zwracają się ku dziecku. Największe znaczenie ma pierwsza relacja z matką. Bez czułego, odpowiadającego na wszystkie potrzeby fizyczne i emocjonalne opiekuna, dziecko nie przeżyje albo zostanie poważnie okaleczone psychicznie. Dzieje się tak podczas poważnych zaniedbań emocjonalnych w relacji matka-dziecko. Ta relacja to baza, z której wychodzi się z pewnym nastawieniem do innych.
Niezmiernie istotne znaczenia dla kształtowania się bliskich relacji ma relacja z ojcem, a potem z innymi bliskimi, przyjaciółmi, rodziną. Pomimo niewątpliwych uwarunkowań wzorca bliskości poprzez związek z matką, wszystkie inne relacje również go kształtują, rozwijają, coś do niego dodając. Szczególnie ważnym elementem relacji z ojcem, na wczesnym etapie rozwoju dziecka, jest doświadczenie relacji, która wnosi różnorodność w świat dziecka oraz daje możliwość wyboru. Kiedy dziecko popada w konflikt z matką, ma wybór i może zwrócić się ku ojcu. Kiedy potrzebuje przytulenia i emocjonalnego oparcia, może zwrócić się ku matce. Na późniejszym etapie umożliwi to tworzenie głębokich i trwałych więzi z innymi. Na bazie bliskości z matką i ojcem tworzą się różne przekonania o bliskości, które mogą przeszkadzać w jej budowaniu.
Zranienia w obszarze pierwszych bliskich relacji, mogą powodować unikanie bliskości albo tworzenie relacji na podstawie toksycznych wzorców. Powoduje to unikanie głębszych, bliskich relacji z lęku przed bliskością, zależnością od innej osoby albo ciągłe ich zrywanie. Dzieje się tak gdy naturalny proces rozwoju bliskości osiągnie poziom nie do zniesienia dla osoby, która nie ufa w to, że w związkach z innymi można znaleźć bezpieczną, budującą, niezagrażającą, akceptującą bliskość.>>>>TomaszSarbiewski<<<<
Matka i ojciec są ze sobą związani silną relacją miłosną i mając oparcie w sobie z dostateczną troską i czułością, zwracają się ku dziecku. Największe znaczenie ma pierwsza relacja z matką. Bez czułego, odpowiadającego na wszystkie potrzeby fizyczne i emocjonalne opiekuna, dziecko nie przeżyje albo zostanie poważnie okaleczone psychicznie. Dzieje się tak podczas poważnych zaniedbań emocjonalnych w relacji matka-dziecko. Ta relacja to baza, z której wychodzi się z pewnym nastawieniem do innych.
Niezmiernie istotne znaczenia dla kształtowania się bliskich relacji ma relacja z ojcem, a potem z innymi bliskimi, przyjaciółmi, rodziną. Pomimo niewątpliwych uwarunkowań wzorca bliskości poprzez związek z matką, wszystkie inne relacje również go kształtują, rozwijają, coś do niego dodając. Szczególnie ważnym elementem relacji z ojcem, na wczesnym etapie rozwoju dziecka, jest doświadczenie relacji, która wnosi różnorodność w świat dziecka oraz daje możliwość wyboru. Kiedy dziecko popada w konflikt z matką, ma wybór i może zwrócić się ku ojcu. Kiedy potrzebuje przytulenia i emocjonalnego oparcia, może zwrócić się ku matce. Na późniejszym etapie umożliwi to tworzenie głębokich i trwałych więzi z innymi. Na bazie bliskości z matką i ojcem tworzą się różne przekonania o bliskości, które mogą przeszkadzać w jej budowaniu.
Zranienia w obszarze pierwszych bliskich relacji, mogą powodować unikanie bliskości albo tworzenie relacji na podstawie toksycznych wzorców. Powoduje to unikanie głębszych, bliskich relacji z lęku przed bliskością, zależnością od innej osoby albo ciągłe ich zrywanie. Dzieje się tak gdy naturalny proces rozwoju bliskości osiągnie poziom nie do zniesienia dla osoby, która nie ufa w to, że w związkach z innymi można znaleźć bezpieczną, budującą, niezagrażającą, akceptującą bliskość.>>>>TomaszSarbiewski<<<<
