Poczucie własnej wartości a narcyzm u dzieci.
Pochwała jest konieczna w relacjach międzyludzkich. W codziennych interakcjach ludzie na całym świecie często oferują sobie pochwały. Niektórzy mogą traktować to jako drzwi, do których się puka, gdy tylko padnie pierwsza wzmianka w dobrych słowach pod ich adresem. Inni mogą zdobyć się na wyniosłe skinienie głową. Jeszcze inni, z wypiekami i potrząsając głowami, mogą odrzucać komplementy. Podczas gdy jeszcze inni mogą przyjąć każde słowo uznania z dumą i zapałem....
Na pierwszy rzut oka pochwała i rodzicielstwo wydają się być nierozerwalnie związane ze sobą. Rodzice chwalą swoje dzieci dobrymi intencjami podnoszącymi ich samoocenę , zapewniają zachętę i okazywać uczucia. Wydaje się nam ze, te dzieci rozkwitają dzięki pochlebnej aprobacie rodziców. Jednak to wszystko nie jest tak proste. Nagany, które rodzice przekazują swoim dzieciom, mogą w rzeczywistości doprowadzić do ich rozwoju. Wskazują na to badania złożonych relacji między uwielbieniem a narcyzmem. I tego, czego naprawdę potrzeba dzieciom, by pielęgnować ich zdrową samoocenę.
Zaczynając studia nad narcyzmem, można pomyśleć że, to prawie jak poczucie własnej wartości, a narcyzmami są ludzie o wyjątkowo wysokim poczuciu własnej wartości. Jedną z najważniejszych rzeczy, które wykazują badania, jest to, że narcyzm i samoocena są dwoma bardzo różnymi rzeczami. Podczas gdy poczucie własnej wartości przyczynia się do zdrowia psychicznego (na przykład poprzez zmniejszenie lęku i depresji , pomagając utrzymać zdrowe relacje), narcyzm szkodzi zdrowiu psychicznemu od najmłodszych lat. W literaturze narcyzm jest często definiowany jako zawyżone, przesadne, nadmierne poczucie własnej wartości: poczucie własnej wartości na sterydach. Ale jeśli przyjrzysz się uważnie, narcyzm obraca się wokół idei, że jesteś lepszy od innych ludzi, a inni są od ciebie gorsi. Relacje wydają się być rywalizacją, w której może być tylko jeden zwycięzca, ja. Poczucie własnej wartości skupia się na idei bycia godnym tego, kim jestem jako osoba i niekoniecznie czuję się lepszy od innych. W rzeczywistości postrzegasz innych, jako równych sobie.
Narcyzm, podobnie jak każda inna cecha osobowości, ma składnik genetyczny. Już w wieku przedszkolnym, dzieci predysponowane do późniejszego narcyzmu są aktywne, chcą być w centrum uwagi, są niestabilne emocjonalnie, złoszczą się i denerwują gdy nie dostają tego, czego chcą. Ale kiedy mówimy, że coś ma składnik genetyczny, automatycznie zakładamy, że jest on poprawiony i trwale osadzony. To nieporozumienie. Narcyzm kształtowany jest przez doświadczenia socjalizacyjne. Wykazano, że dzieci mają więcej cech narcystycznych , gdy są przewartościowane przez rodziców. Gdy ich rodzice postrzegają je jako wyjątkowe i niezwykłe osoby, które zasługują na specjalne traktowanie. Przewartościowujący rodzice mają tendencję do przeceniania, nadmiernego domagania się sukcesów i nadużywania zdolności dzieci, wywierają presję na dzieci, aby wyróżniały się od innych. Z czasem, w takim środowisku, dzieci mogą wnioskować, że są one rzeczywiście lepsze i zasługują na więcej niż inni. Gdy narcyz staje się coraz starszy, pociągają go ustawienia podkreślające rywalizację, które pozwalają wyróżnić się, pochwalić i wywołać podziw innych. Wybierają relacje wzmacniające ich własne cechy narcystyczne.
Narcyzm pojawia się po raz pierwszy w wieku około 7 lat. Wtedy dzieci nabywają zdolność dokonywania samooceny w wyniku porównań społecznych. Jeśli poprosisz małe dziecko o opisanie siebie, zazwyczaj mówi, "Jestem miłym bratem / siostrą" lub "Mogę grać naprawdę dobrze". Są to samooceny specyficzne dla danej domeny, które nie mają porównań społecznych. Narcyzm jest globalną samooceną, która obejmuje porównanie społeczne: "Jestem lepszy niż inni". Niektóre dzieci są wyjątkowo pewne siebie, a ich samoocena może być nierealistycznie pozytywna. Ale kluczową cechą narcyzmu jest przekonanie, że jesteś lepszy i zasługujesz na więcej niż inni. Kiedy dziecko mówi: "Jestem świetnym graczem i mogę grać naprawdę dobrze", nie oznacza to, że jest to narcystyczne. Ale kiedy dziecko wierzy w swoją wyższość i mówi coś w stylu "jestem bardziej wyjątkowy niż inni" i "inni ludzie dostają pochwałę, na którą naprawdę ja zasługuję", to już nie rokuje dobrze. Wydaje się, że w zachodnim społeczeństwie istnieje ukryta teoria, że potrzebujemy dawki narcyzmu, aby odnieść sukces. Podstawowym założeniem jest to, że jeśli widzisz swojej wyższości i nie bierzesz tego,do czego według ciebie masz prawo, to inni ludzie zajmą twoje miejsce. To przekonanie, które wzmacniamy i które może być szkodliwe. Jeśli uważasz, że jesteś lepszy od innych, istnieje większe prawdopodobieństwo, że odejdziesz od innych i zareagujesz defensywnie lub nawet agresywnie na krytykę. Narcyzm uniemożliwia obiektywną ocenę krytyki i uczenie się na krytyce.
Paradoks polega na tym, że nasza pochwała jest dobrze zaplanowana, ale czasami ma niepożądane konsekwencje. Kiedy zauważamy, że dziecko ma niskie poczucie własnej wartości, odczuwamy silne pragnienie, aby pomóc mu poczuć się lepiej. I mamy przekonanie, że pochwała spełni to zadanie. Rodzice dają większą ilość zawyżonej pochwały dzieciom z niskim poczuciem własnej wartości, próbując podnieść ich poczucie własnej wartości. Takie zawyżone pochwały mogą mieć nieoczekiwane konsekwencje. Zaobserwowano interakcje rodzic-dziecko i zakodowaliśmy, jak często rodzice chwalili, a następnie podążali za rozwojem poczucia własnej wartości i narcyzmu w miarę upływu czasu. Okazało się, że dzieci z niską samooceną otrzymały wiele zawyżonych pochwał. Ale im więcej zawyżonej chwały, tym niższa ich samoocena. Wyobraź sobie, że ktoś mówi ci jako dziecku: "Narysowałeś niesamowity rysunek!",przez chwilę masz ochotę krzyczeć "Tak, jestem niesamowity!" .Ale wtedy zaczynasz myśleć: "To wyznacza bardzo wysoki standard. Czy będę w stanie sprostać temu standardowi w przyszłości? Czy nadal będę niesamowity?". Będą niepowodzenia i trudności, szczególnie w dzieciństwie , i będą chwile, kiedy pomyślisz :" Nie zrobiłem tego dobrze i nie żyję zgodnie z oczekiwaniami innych ludzi". A to już sprawia, że czujesz się źle sam ze sobą.
Pokochaj swoje dziecko.
Jaki jest właściwy sposób na chwalenie? Staraj się skupić się na zachowaniu, a nie na charakterze. W przeciwnym razie dzieci mogą odnieść wrażenie że, to co robią i jak robią (na przykład w szkole), zmienia sposób myślenia o swojej postaci. Chcesz ich wychwalać za coś, co mogą kontrolować i zmienić w sobie. Powiedzmy, że dziecko dostało dobra ocenę. O wiele skuteczniej jest powiedzieć: "To naprawdę wspaniałe, ponieważ wiem, jak bardzo się uczyłeś". Jest to lepsze, ponieważ dzieci mogą połączyć sukces z procesem i pracą, którą włożyły w ten proces. Rodzice powinni nie przesadzać w śrubowaniu wymagań, ponieważ mogliby nieumyślnie ustanowić bardzo wysokie standardy, na które dziecku trudno jest sprostać. Zawsze dobrze jest mieć świadomość ukrytych wiadomości, które wysyłasz do swojego dziecka. Nawet dobrze przeznaczone pochwały mogą zawierać wiadomości, których nie zamierzasz przekazać. Z drugiej strony rzeczy zawsze mogą się zmienić, a osobowość nie jest osadzona w betonie. Nawet gdy dzieci są starsze, istnieje wiele doświadczeń, które mogą zmniejszyć lub zwiększyć pewne cechy. Najlepszym wyjściem jest uświadomienie sobie, że możesz być ciepły i czuły dla swojego dziecka i podnieść jego poczucie własnej wartości, bez stawiania dziecka na piedestał. Możesz spędzać czas z dzieckiem, sprawiając, że dzieciak poczuje, że doceniasz ich towarzystwo. Są rzeczy, które sprawiają, że czują się tak, jakbyś doceniał ich za to, kim są jako osoby i pielęgnujesz swoją łączność z nimi, bez ciągłego mówienia im: "Myślę, że jesteś wyjątkowy, wybitny i znacznie lepszy niż twoi koledzy z klasy i zasługujesz na specjalne traktowanie". Kiedy wiesz że, twoje dziecko ma cechy narcystyczne, nie musisz wpadać w panikę. To dość powszechne. Ale ważne jest, aby rozpoznać wierzenia, które leżą u podstaw narcystycznego obrazu siebie . Postaraj się dowiedzieć, czy Twoje dziecko lubi siebie, kim jest. Czy też ich własny wizerunek jest bardziej kruchy. Pomyśl o wiadomościach wysyłanych przez ciebie lub środowisko, które mogą przyczyniać się do rozwoju tych przekonań. Mów o wartościach ważnych w życiu. O tym, jak istoty ludzkie są w istocie równe. O tym, jak nikt nie zasługuje na specjalne traktowanie.>>>>TomaszSarbiewski<<<<
Na pierwszy rzut oka pochwała i rodzicielstwo wydają się być nierozerwalnie związane ze sobą. Rodzice chwalą swoje dzieci dobrymi intencjami podnoszącymi ich samoocenę , zapewniają zachętę i okazywać uczucia. Wydaje się nam ze, te dzieci rozkwitają dzięki pochlebnej aprobacie rodziców. Jednak to wszystko nie jest tak proste. Nagany, które rodzice przekazują swoim dzieciom, mogą w rzeczywistości doprowadzić do ich rozwoju. Wskazują na to badania złożonych relacji między uwielbieniem a narcyzmem. I tego, czego naprawdę potrzeba dzieciom, by pielęgnować ich zdrową samoocenę.
Zaczynając studia nad narcyzmem, można pomyśleć że, to prawie jak poczucie własnej wartości, a narcyzmami są ludzie o wyjątkowo wysokim poczuciu własnej wartości. Jedną z najważniejszych rzeczy, które wykazują badania, jest to, że narcyzm i samoocena są dwoma bardzo różnymi rzeczami. Podczas gdy poczucie własnej wartości przyczynia się do zdrowia psychicznego (na przykład poprzez zmniejszenie lęku i depresji , pomagając utrzymać zdrowe relacje), narcyzm szkodzi zdrowiu psychicznemu od najmłodszych lat. W literaturze narcyzm jest często definiowany jako zawyżone, przesadne, nadmierne poczucie własnej wartości: poczucie własnej wartości na sterydach. Ale jeśli przyjrzysz się uważnie, narcyzm obraca się wokół idei, że jesteś lepszy od innych ludzi, a inni są od ciebie gorsi. Relacje wydają się być rywalizacją, w której może być tylko jeden zwycięzca, ja. Poczucie własnej wartości skupia się na idei bycia godnym tego, kim jestem jako osoba i niekoniecznie czuję się lepszy od innych. W rzeczywistości postrzegasz innych, jako równych sobie.
Narcyzm, podobnie jak każda inna cecha osobowości, ma składnik genetyczny. Już w wieku przedszkolnym, dzieci predysponowane do późniejszego narcyzmu są aktywne, chcą być w centrum uwagi, są niestabilne emocjonalnie, złoszczą się i denerwują gdy nie dostają tego, czego chcą. Ale kiedy mówimy, że coś ma składnik genetyczny, automatycznie zakładamy, że jest on poprawiony i trwale osadzony. To nieporozumienie. Narcyzm kształtowany jest przez doświadczenia socjalizacyjne. Wykazano, że dzieci mają więcej cech narcystycznych , gdy są przewartościowane przez rodziców. Gdy ich rodzice postrzegają je jako wyjątkowe i niezwykłe osoby, które zasługują na specjalne traktowanie. Przewartościowujący rodzice mają tendencję do przeceniania, nadmiernego domagania się sukcesów i nadużywania zdolności dzieci, wywierają presję na dzieci, aby wyróżniały się od innych. Z czasem, w takim środowisku, dzieci mogą wnioskować, że są one rzeczywiście lepsze i zasługują na więcej niż inni. Gdy narcyz staje się coraz starszy, pociągają go ustawienia podkreślające rywalizację, które pozwalają wyróżnić się, pochwalić i wywołać podziw innych. Wybierają relacje wzmacniające ich własne cechy narcystyczne.
Narcyzm pojawia się po raz pierwszy w wieku około 7 lat. Wtedy dzieci nabywają zdolność dokonywania samooceny w wyniku porównań społecznych. Jeśli poprosisz małe dziecko o opisanie siebie, zazwyczaj mówi, "Jestem miłym bratem / siostrą" lub "Mogę grać naprawdę dobrze". Są to samooceny specyficzne dla danej domeny, które nie mają porównań społecznych. Narcyzm jest globalną samooceną, która obejmuje porównanie społeczne: "Jestem lepszy niż inni". Niektóre dzieci są wyjątkowo pewne siebie, a ich samoocena może być nierealistycznie pozytywna. Ale kluczową cechą narcyzmu jest przekonanie, że jesteś lepszy i zasługujesz na więcej niż inni. Kiedy dziecko mówi: "Jestem świetnym graczem i mogę grać naprawdę dobrze", nie oznacza to, że jest to narcystyczne. Ale kiedy dziecko wierzy w swoją wyższość i mówi coś w stylu "jestem bardziej wyjątkowy niż inni" i "inni ludzie dostają pochwałę, na którą naprawdę ja zasługuję", to już nie rokuje dobrze. Wydaje się, że w zachodnim społeczeństwie istnieje ukryta teoria, że potrzebujemy dawki narcyzmu, aby odnieść sukces. Podstawowym założeniem jest to, że jeśli widzisz swojej wyższości i nie bierzesz tego,do czego według ciebie masz prawo, to inni ludzie zajmą twoje miejsce. To przekonanie, które wzmacniamy i które może być szkodliwe. Jeśli uważasz, że jesteś lepszy od innych, istnieje większe prawdopodobieństwo, że odejdziesz od innych i zareagujesz defensywnie lub nawet agresywnie na krytykę. Narcyzm uniemożliwia obiektywną ocenę krytyki i uczenie się na krytyce.
Paradoks polega na tym, że nasza pochwała jest dobrze zaplanowana, ale czasami ma niepożądane konsekwencje. Kiedy zauważamy, że dziecko ma niskie poczucie własnej wartości, odczuwamy silne pragnienie, aby pomóc mu poczuć się lepiej. I mamy przekonanie, że pochwała spełni to zadanie. Rodzice dają większą ilość zawyżonej pochwały dzieciom z niskim poczuciem własnej wartości, próbując podnieść ich poczucie własnej wartości. Takie zawyżone pochwały mogą mieć nieoczekiwane konsekwencje. Zaobserwowano interakcje rodzic-dziecko i zakodowaliśmy, jak często rodzice chwalili, a następnie podążali za rozwojem poczucia własnej wartości i narcyzmu w miarę upływu czasu. Okazało się, że dzieci z niską samooceną otrzymały wiele zawyżonych pochwał. Ale im więcej zawyżonej chwały, tym niższa ich samoocena. Wyobraź sobie, że ktoś mówi ci jako dziecku: "Narysowałeś niesamowity rysunek!",przez chwilę masz ochotę krzyczeć "Tak, jestem niesamowity!" .Ale wtedy zaczynasz myśleć: "To wyznacza bardzo wysoki standard. Czy będę w stanie sprostać temu standardowi w przyszłości? Czy nadal będę niesamowity?". Będą niepowodzenia i trudności, szczególnie w dzieciństwie , i będą chwile, kiedy pomyślisz :" Nie zrobiłem tego dobrze i nie żyję zgodnie z oczekiwaniami innych ludzi". A to już sprawia, że czujesz się źle sam ze sobą.
Pokochaj swoje dziecko.
Jaki jest właściwy sposób na chwalenie? Staraj się skupić się na zachowaniu, a nie na charakterze. W przeciwnym razie dzieci mogą odnieść wrażenie że, to co robią i jak robią (na przykład w szkole), zmienia sposób myślenia o swojej postaci. Chcesz ich wychwalać za coś, co mogą kontrolować i zmienić w sobie. Powiedzmy, że dziecko dostało dobra ocenę. O wiele skuteczniej jest powiedzieć: "To naprawdę wspaniałe, ponieważ wiem, jak bardzo się uczyłeś". Jest to lepsze, ponieważ dzieci mogą połączyć sukces z procesem i pracą, którą włożyły w ten proces. Rodzice powinni nie przesadzać w śrubowaniu wymagań, ponieważ mogliby nieumyślnie ustanowić bardzo wysokie standardy, na które dziecku trudno jest sprostać. Zawsze dobrze jest mieć świadomość ukrytych wiadomości, które wysyłasz do swojego dziecka. Nawet dobrze przeznaczone pochwały mogą zawierać wiadomości, których nie zamierzasz przekazać. Z drugiej strony rzeczy zawsze mogą się zmienić, a osobowość nie jest osadzona w betonie. Nawet gdy dzieci są starsze, istnieje wiele doświadczeń, które mogą zmniejszyć lub zwiększyć pewne cechy. Najlepszym wyjściem jest uświadomienie sobie, że możesz być ciepły i czuły dla swojego dziecka i podnieść jego poczucie własnej wartości, bez stawiania dziecka na piedestał. Możesz spędzać czas z dzieckiem, sprawiając, że dzieciak poczuje, że doceniasz ich towarzystwo. Są rzeczy, które sprawiają, że czują się tak, jakbyś doceniał ich za to, kim są jako osoby i pielęgnujesz swoją łączność z nimi, bez ciągłego mówienia im: "Myślę, że jesteś wyjątkowy, wybitny i znacznie lepszy niż twoi koledzy z klasy i zasługujesz na specjalne traktowanie". Kiedy wiesz że, twoje dziecko ma cechy narcystyczne, nie musisz wpadać w panikę. To dość powszechne. Ale ważne jest, aby rozpoznać wierzenia, które leżą u podstaw narcystycznego obrazu siebie . Postaraj się dowiedzieć, czy Twoje dziecko lubi siebie, kim jest. Czy też ich własny wizerunek jest bardziej kruchy. Pomyśl o wiadomościach wysyłanych przez ciebie lub środowisko, które mogą przyczyniać się do rozwoju tych przekonań. Mów o wartościach ważnych w życiu. O tym, jak istoty ludzkie są w istocie równe. O tym, jak nikt nie zasługuje na specjalne traktowanie.>>>>TomaszSarbiewski<<<<
